Veerkracht

Christian Taylor is niet alleen meervoudig Olympisch en Wereldkampioen hink-stap-springen; hij is tevens wereldkampioen mentale veerkracht.

NB Het PodBlog, ofwel de gesproken versie van dit blog, is te beluisteren via het SportScience.blog videokanaal: https://youtu.be/WgYmYw7nPBQ 

Ben je een sportliefhebber en heb je nog nooit gehoord van Christian Taylor? Dat is op z’n minst opmerkelijk. Er zijn namelijk diverse redenen waarom iedere sportliefhebber deze Amerikaanse atleet zou moeten kennen. Hij is bijvoorbeeld tweevoudig Olympisch kampioen hink-stap-springen (Londen 2012 en Rio 2016), en viervoudig Wereldkampioen (Daegu 2011, Beijing 2015, Londen, 2017, Doha, 2019). Zijn prestaties hebben ook nog eens een Nederlands tintje. Taylor is namelijk sinds februari 2015 woonachtig in Nederland, waar hij zich herenigde met zijn Amerikaanse trainer Rana Reider, die in 2014 door de Nederlandse atletiekunie werd aangesteld als hoofdcoach (en in 2018 overigens weer terugkeerde naar de Verenigde Staten).

Een nòg belangrijker reden waarom je als sportliefhebber Christian Taylor zou moeten kennen, is zijn mentale veerkracht. Om de top te bereiken in de sport is mentale veerkracht een onmisbare eigenschap. Ook de allerbeste atleten verliezen namelijk vaker dan ze winnen, met name in sporten als atletiek, wielrennen en golf. Daarnaast krijgt iedere atleet onvermijdelijk te maken met tegenspoed als blessures, conflicten, of domme pech. Mentale veerkracht, of de vaardigheid om goed om te gaan met tegenslag, onderscheidt de grote kampioenen van de mindere goden.

Wat is mentale veerkracht precies? Veerkracht betekent letterlijk het vermogen om na te zijn uitgerekt of ingedrukt, weer de oorspronkelijke vorm of positie aan te nemen. Het wordt ook wel aangeduid als herstellingsvermogen, elasticiteit, of de kunst om zichzelf te herpakken. Een atleet met veerkracht herstelt zich van tegenslag door terug te keren op hetzelfde niveau, of beter, dan daarvoor.

Maar om überhaupt op een hoog niveau te komen, moeten atleten bereid zijn, en in staat zijn, om te trainen, te trainen, en nog eens te trainen. Vooral bij zo’n complexe, op balans gestoelde beweging als de hink-stap-sprong is het nodig om via veel herhalingen de hersenen en motoriek te coördineren en te programmeren. Afzetten met links, landen op links (de hink), landen op rechts (de stap), en vervolgens zo ver mogelijk op beide benen landen in de zandbak (de sprong). Voor het optimaliseren van zowel de balans als de voorwaartse snelheid in al deze fases, is veel fysieke kracht nodig. Met name tijdens de hink worden de gewrichten belast met krachten die oplopen tot negen maal het lichaamsgewicht. Daar gaat het dan ook vaak mis bij hinkstapspringers. Zo raakte Taylor na zijn olympische titel in Londen onherstelbaar geblesseerd aan de knie van zijn afzetbeen.

Tegenspoed van deze aard betekent normaal gesproken einde carrière hink-stap-springen. Maar Taylor wilde nog helemaal niet stoppen. Hij leek zichzelf voor de gek te houden door te geloven dat ‘ie z’n atletiekcarrière kon verlengen door van afzetbeen te veranderen.

Dat kan helemaal niet!

Bij Taylor zat na tien intensieve trainingsjaren de sprong met het linkerafzetbeen in zijn motorisch geheugen gegrift. Veranderen van afzetbeen zou betekenen dat het volledig geautomatiseerde patroon moest worden overschreven door een nieuw aan te leren, gespiegeld patroon. Tegelijkertijd zouden Taylor’s hersenen en neurale bedrading een omgekeerde switch moeten maken, namelijk van rechts naar links. Zo’n herinvestering kan, natuurlijk. Maar iedere deskundige zou oordelen dat een terugkeer op het absolute topniveau uitgesloten is.

Maar Christian Taylor liet zich niet ontmoedigen door dit soort gedachten en ging de grootste mentale uitdaging in zijn carrière aan: afzetten met het gezonde rechterbeen, landen op hetzelfde been, vervolgens de stap naar het gemankeerde linkerbeen, en tot slot de sprong.

Het was afzien, maar met letterlijk veel vallen en opstaan, slaagde Taylor wonder boven wonder in zijn missie. Na sprongen van 17,96 meter (WK 2011) en 17,81 (OS 2012) overbrugde hij met zijn nieuwe afzetbeen 18,21 meter (WK 2015) en 17.86 meter (OS 2016). Met 18,21 meter vestigde hij een persoonlijk en Amerikaans record, slechts 8 centimeter verwijderd van het vooralsnog onaantastbare wereldrecord van de Brit Jonathan Edwards uit 1995.

Een bijzonder staaltje mentale veerkracht. Onwerkelijk.

Verder lezen?

Psychological resilience in sport: A review of the literature and implications for research and practice – Galli & Gonzalez (2015)

Psychological resilience in sport performers: A review of stressors and protective factors – Sarkar & Fletcher (2014)

Video: Triple Jump Magic

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *